Στις ΗΠΑ τα 50 χρόνια κυνηγετικής διαχείρισης της άγριας ζωής, έγιναν εξώφυλλο στο Time.
Η Ελληνική περίπτωση
Καλώς ή κακώς απόλυτος κύριος της άγριας ζωής στην Ελλάδα είναι η Δασική Υπηρεσία. Τόσο οι Κυνηγετικές Οργανώσεις, οι οποίες δραστηριοποιούνται απ' τις αρχές του 20ου αιώνα, όσο και οι Περιβαλλοντικές Οργανώσεις, οι οποίες εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1980, λειτουργούν κάτω απ' το έλεγχο της Δασικής Υπηρεσίας. Ειδικά για τις Κ.Ο. η Δασική Υπηρεσία "διορίζει" (πρόκειται για άμισθη θέση), τον ταμία καθ' ενός από τους Κυνηγετικούς Συλλόγους της χώρας και ελέγχει/αδειοδοτεί όλες τις δράσεις τους.
Επίσης διατηρεί υπό τον απόλυτο έλεγχο της ό'τι είναι χαρακτηρισμένο ως "δάσος", είτε πρόκειται για δημόσια, είτε για ιδιωτική έκταση, απ' όσο γνωρίζω.
1969 Δασικός Κώδικας: Απογορεύεται η θήρα ελάφου, δορκάδος, αιγάγρου (αγριοκάτσικου), αγριόγιδου, τετράωνος (αγριοπετεινού), ως και φασιανού.
Επίσης το 1982, απαγορεύτηκε η πεδινή.
2017: Σχεδόν πενήντα (50) χρόνια μετά είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, για τα είδη αυτά.
Εξακολουθούν να θεωρούνται απειλούμενα, είτε πρόκειται για τον κολχικό φασιανό που είναι το μόνο είδος το οποίο έχει κυνηγετική περίοδο, είτε για όλα τα άλλα των οποίων το κυνήγι απαγορεύεται από το 1960!
Κάτι δεν κάνουμε σωστά.
Οι πληθυσμοί λοιπόν, δεν ανακάμπτουν. Βέβαια, μπορούμε μόνο να εικάζουμε για την κατάσταση των πληθυσμών, δεδομένου ότι η Δασική Υπηρεσία δεν δημοσιεύει καταμετρήσεις. Αν κάνει...
Δηλαδή τα είδη αυτά είτε παρέμειναν στα θηρεύσιμα, είτε απομακρύνθηκαν και απαγορεύτηκε η θήρα τους, παραμένουν απειλούμενα. Καταδεικνύεται έτσι, εμμέσως, πως η απαγόρευση ή όχι της θήρας τους δεν έχει επίπτωση στον πληθυσμό τους.
Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αλλά και στην Ευρώπη, την ίδια χρονική περίοδο οι πληθυσμοί των ίδιων ειδών, αυξήθηκαν τόσο εντυπωσιακά που πλέον γίνεται συζήτηση για έκδοση αδειών θήρας τους και εντός πόλεων! Έγιναν δε εξώφυλλο στο περιοδικό Time με τίτλο "Το πρόβλημα επιβλαβών της Αμερικής". Το κυνήγι τους όμως δεν σταμάτησε ποτέ, όλα αυτά τα πενήντα χρόνια. Το όριο κάρπωσης μεταβάλλεται. Και το κυνήγι τους δεν σταμάτησε ποτέ γιατί, από τα έσοδα του χρηματοδοτήθηκαν και εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται οι ενέργειες για την ανάκαμψη των πληθυσμών.
Υπάρχουν ειδικοί επιστήμονες που γνωρίζουν ακριβώς τι απαιτείται για την ανάκαμψη του πληθυσμού ενός απειλούμενου είδους. Η δική μας απλοϊκή άποψη είναι πως, η βελτίωση των ενδιαιτημάτων και η αποτελεσματική θηροφύλαξη σε συνδυασμό με την κατάλληλη νομοθεσία η οποία εξασφαλίζει την τιμωρία της λαθροθηρίας, οδηγεί νομοτελειακά στην ανάκαμψη.
Δασική Υπηρεσία στο πεδίο και όχι σε ρόλο παραγωγής και διακίνησης χαρτοβασιλείου
Για την εφαρμογή και των τριών παραπάνω συστατικών (βελτιώσεις/φύλαξη/νομοθεσία), υπεύθυνη κατ' ουσία και σύμφωνα με το Νόμο είναι η Δασική Υπηρεσία.
Οι οικονομικοί πόροι που είναι προς διάθεση υπέρ της άγριας πανίδας, ανέρχονται κατ' ελάχιστο σε 20.000.000 Ευρώ κάθε χρόνο. Και αυτό τώρα που ο αριθμός των αδειών είναι γύρω στις 170.000. (Επίσης εικάζουμε και τον αριθμό των αδειών, αλλά και το ακριβές σύνολο των εισφορών, δεδομένου ότι η Δασική Υπηρεσία δεν τα δημοσιοποιεί).
Αν δε τα χρήματα αυτά επενδυθούν στην ανάκαμψη των πληθυσμών και βελτιωθεί η κυνηγετική εμπειρία, είναι βέβαιο πως οι άδειες σύντομα θα ξαναφτάσουν τις 300.000 και το κονδύλι θα διπλασιαστεί.
Δημόσιος έλεγχος, Δημόσιος έλεγχος, Δημόσιος έλεγχος
Οι Έλληνες κυνηγοί, συνηθίζουμε να ασκούμε κριτική μόνο στις Κυνηγετικές Οργανώσεις, και να συμφωνούμε με αγανάκτηση όταν επιτήδειοι αναφέρονται σε "χουντικά καταστατικά" που η αλλαγή τους θα λύσει μαγικά όλα τα προβλήματα του κυνηγίου.
Ξεχνάμε όμως, πως τουλάχιστον τα μισά χρήματα κάθε άδειας που βγάζουμε οδεύουν στη Δασική Υπηρεσία. Ξεχνάμε πως κάθε βελτίωση βιοτόπου που θέλουν να κάνουν οι Κυνηγετικές Οργανώσεις, απαιτεί την άδεια της Δασικής Υπηρεσίας. Ξεχνάμε πως παρ' όλο που το μεγαλύτερο ποσοστό των εισφορών που καταλήγουν τελικά στις Κυνηγετικές Οργανώσεις χρηματοδοτεί τη Θηροφυλακή των Κ.Ο., η οποία αντί να λειτουργεί επικουρικά στη φύλαξη στης Δασικής Υπηρεσίας, έχει μόνη της αναλάβει όλο το βάρος της φύλαξης της υπαίθρου. Και τέλος ξεχνάμε πως πολύ μεγάλο ποσοστό μηνύσεων της Θηροφυλακής, δεν φτάνει ποτέ στα δικαστήρια λόγω ανεπαρκούς νομοθεσίας.
Επομένως για κάθε λόγο που βρίσκουμε να ελέγξουμε τις Κ.Ο., υπάρχουν τέσσερις ουσιαστικοί λόγοι να ελέγξουμε τον πραγματικά υπεύθυνο. Το κράτος και το αρμόδιο όργανο του: Τη Δασική Υπηρεσία. Βελτιώσεις βιοτόπων, εκμετάλλευση κυνηγετικών εισφορών, φύλαξη και νομοθεσία.
Μόνο όταν οι κυνηγοί κατανοήσουν στο σύνολο τους, πως τα χρήματα που δίνουν κάθε χρόνο για την κυνηγετική άδεια, δεν είναι φόρος, αλλά ανταποδοτικό τέλος, που το πληρώνουν για να εξασφαλίσουν καλύτερο κυνήγι και αρχίσουν να εξασκούν ασφυκτικό έλεγχο των εισφορών τους προς όλες τις κατευθύνσεις, μόνο τότε θα αρχίσουν να λύνονται τα προβλήματα της άγριας ζωής και του κυνηγίου.
Η δε ηγεσία των Κ.Ο. καλό είναι να καταλάβει πως εμείς στη βάση, θέλουμε καλύτερο κυνήγι. Και αυτός είναι ο δικός τους ρόλος. Πηγαίνουμε στους συλλόγους, γιατί μόνο αυτοί έχουν τη δυνατότητα να κάνουν φιλοθηραματικό έργο. Αυτό που περιμένουμε απ' την ηγεσία είναι να διεκδικήσει αφ' ενός τις εισφορές που καταλήγουν στο κράτος και να εξασφαλίσει πως θα γίνουν και αυτές φιλοθηραματικό έργο. Αφ' ετέρου να εξασφαλίσει τη συνεργασία της Δασικής Υπηρεσίας στη σχεδίαση και την υλοποίηση του έργου αυτού, τη φύλαξη και την τιμωρία των παρανόμων.
Μόνο τότε θα συρρεύσουν οι κυνηγοί στους Κυνηγετικούς Συλλόγους και όχι γιατί απαιτείται δικηγόρος για την έκδοση άδειας απευθείας στα Δασαρχεία.
Αντί λοιπόν να ξοδεύουν χρόνο και ενέργεια στο να κάνουν δύσκολη τη ζωή των κυνηγών που δεν επιθυμούν να ανήκουν σε σύλλογο, τους προτρέπουμε να ξοδέψουν πολλαπλάσιο χρόνο και πολλαπλάσια ενέργεια ώστε να αναλάβει επιτέλους το κράτος τις υποχρεώσεις του, απέναντι στην κυνηγετική κοινότητα. Τότε, όλοι θα σταθούμε στο πλευρό τους.