Πληρώνουν (και) οι κυνηγοί φόρο αίματος από την ολιγωρία στη διαχείριση του λύκου
Το καθεστώς προστασίος του λύκου, καθορίζεται στη χώρα μας, από την Οδηγία 92/43/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 21ης Μαΐου 1992 για τη διατήρηση των ϕυσικών οικοτόπων καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας. Η οδηγία προβλέπει καθεστώς αυστηρής προστασίας για τους λύκους που βρίσκονται νοτίως του 39ου Παραλλήλου. Αλλά αυτοί που βρίσκονται βόρεια του Παραλλήλου, κατατάσσονται στον Παράρτημα V της οδηγίας. Σ' αυτό αναγράφονται "ΕΙΔΗ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΦΥΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ Η ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΡΥΘΜΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ".
Συμμαχία
Τελικά εφ' όσον άνθρωποι της υπαίθρου, κτηνοτρόφοι και κυνηγοί, αντιμετωπίζουμε κοινά προβλήματα, από την παρουσία του λύκου, πόσο δύσκολο είναι να φτιαχτεί μια συμμαχία μεταξύ μας η οποία θα απαιτήσει την κατά γράμμα εφαρμογή της οδηγίας και τη σύνταξη διαχειριστικού σχεδίου για τον πληθυσμό του λύκου από τους επιστήμονες των ΚΟ;
Με ποια λογική οι ζωοφιλικές και οι ΜΚΟ έχουν αποστάσει μεγαλύτερο ρόλο στη ρύθμιση της ζωής της υπαίθρου, από τους ίδιους τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται καθημερινά σ' αυτήν, ή ζουν απ' αυτή; Δεν πρέπει κάποτε να λήξει αυτή η παρωδία;
της υπαίθρου
Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως αν η Πολιτεία ανελάμβανε τις ευθύνες της και φρόντιζε για τη ρύθμιση του πληθυσμού των λύκων στη βόρεια του 39ου Παραλλήλου Ελλάδα, ο συνάδελφος απ' τον Έβρο δεν θα είχε υποστεί τον αφανισμό των σκυλιών του απ' τους λύκους. Ούτε ο άλλος συνάδελφος απ' το Γομάτι της Χαλκιδικής. Αλλά και πολύ άλλοι δεν θα είχαμε θρηνήσει κυνηγόσκυλα, όπως το δικό μου σέττερ που το βρήκαμε φαγωμένο από λύκους στους Μεταξάδες του Έβρου πριν δυο χρόνια. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός πως οι απώλειες των κυνηγών είναι, μάλλον, πολύ λιγότερες από αυτές των κτηνοτρόφων.
