Η μπηχτή ντουφεκιά
Είναι γενικά αποδεκτό ότι υπάρχουν τέσσερις βασικές μέθοδοι στόχευσης με λειόκαννο όσον αφορά τα πουλιά ή τον πήλινο δίσκο. Είναι η μπηχτή ντουφεκιά, η τραβέρσα κατά μήκος του στόχου ή σάρωση του στόχου, η επιτάχυνση μπροστά απ' το στόχο ή προσπέραση του στόχου και η σταθερή προσκόπευση. Φυσικά, όταν η πέρδικα σηκώνεται κάτω από ένα κέδρο τρία μέτρα πίσω μας, όλες αυτές οι τεχνικές είναι ανοησίες καθώς αναλαμβάνει το ένστικτο. Απλά κάνουμε ό, τι μπορούμε χωρίς σκέψη.
Όμως αν τελικά η κατάληξη είναι ένα δείπνο με πέρδικα σαλμί, είναι βέβαιο πως σκοπεύσατε αυτό το πουλί με έναν απ' τους τέσσερις παραπάνω τρόπους.
Και οι τέσσερις μέθοδοι σκόπευσης παράγουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα αν ο στόχος πληγεί. Υποχρεωτικά. Ο στόχος κινείται με ταχύτητα X. Τα σκάγια παίρνουν Y χρονικό διάστημα για να φτάσουν απ' την κάννη στο στόχο. Κατά την περίοδο αυτή ο στόχος έχει μετακινηθεί Z απόσταση. Η απόσταση Z είναι η προσκόπευση ανεξάρτητα της μεθόδου που χρησιμοποιήθηκε. To γεγονός ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την προσκόπευση να είναι η ίδια χρησιμοποιώντας κάθε μία από τις τέσσερις μεθόδους αποτελεί παράδοξο, αλλά το αποτέλεσμα οφείλει να είναι το αυτό.
Ας δούμε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα κάθε τεχνικής προσκόπευσης. Για να είναι κάποιος εύστοχος, είτε στο κυνήγι ή στο σκοπευτήριο, πρέπει να είναι σε θέση να τις χρησιμοποιεί όλες, όπως απαιτεί η περίσταση. Και θα ήθελα να προσθέσω ότι οι όροι που θα χρησιμοποιήσουμε για την περιγραφή κάθε συγκεκριμένης τεχνικής σκόπευσης μπορεί να μην είναι οι ίδιοι με αυτούς που έχετε ακούσει. Το λεξιλόγιο στον τομέα αυτό δεν είναι ακριβές, αλλά οι τεχνικές είναι πολύ γνωστές.
Ας εξετάσουμε πρώτα τη μπηχτή. Στη μπηχτή ντουφεκιά δεν υπάρχει κίνηση της κάννης σε σχέση με το στόχο. Είναι σαν το όπλο να είναι σε μέγγενη. Επιλέγουμε απλά ένα σημείο που θεωρούμε ότι θα βρίσκεται το πουλί όταν φτάσουν τα σκάγια, σημαδεύουμε με το όπλο εκεί και τραβάμε τη σκανδάλη.
Παραδείγματα μπορεί να είναι ένα πιάτο τραπ που φεύγει ευθεία, ο σταθμός 7 του skeet ή ένας φασιανός που φεύγει στην ευθεία. Απλά πυροβολούμε ακριβώς στο στόχο χωρίς κανένα υπολογισμό. Το ίδιο είναι και ένας χαμηλός στόχος που έρχεται ευθεία πάνω μας.
Μπορείτε να προσκοπεύσετε έναν στόχο χρησιμοποιώντας τη μπηχτή, αλλά δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για λάθη. Θυμάμαι όταν η γυναίκα μου και εγώ ρίχναμε sporting στο Rochester. O λαγός εμφανιζόταν ανάμεσα σε δύο μπάλες σανού. Ήταν ένα πολύ, πολύ στενό άνοιγμα. Ξεκίνησα με την κάννη μου στο πρώτο δεμάτι σανό και γύρισα το όπλο σαν τρελός όταν είδα το λαγό να πετιέται. Αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να τον προφτάσω πριν χαθεί πίσω από τη δεύτερη μπάλα. Η γυναίκα μου ήταν πιο έξυπνη. Στόχευσε απλώς τη δεξιά πλευρά του ανοίγματος και όταν ο λαγός πρωτοφάνηκε στην αριστερή πλευρά, πυροβόλησε. Ήταν η τέλεια μπηχτή ντουφεκιά.
Το πρόβλημα με τη μπηχτή είναι ότι συχνά τη χρησιμοποιούμε όταν δεν πρέπει. Αν δεν πρόκειται για στόχο που φεύγει ακριβώς ευθεία ή έρχεται πετώντας χαμηλά ακριβώς πάνω μας όπου δεν υπάρχει εμφανής προσκόπευση, η μπηχτή μπορεί να γίνει πολύ δύσκολη. Σε ένα υπό γωνία στόχο η μπηχτή απαιτεί φαινομενικά (όχι όμως και στην πραγματικότητα) περισσότερη προσκόπευση από οποιαδήποτε άλλη μέθοδο. Αυτό συμβαίνει γιατί το όπλο δεν κινείται. Οι άλλες τρεις μέθοδοι προσκόπευσης επιτάσσουν ένα κινούμενο όπλο και είναι πιο επιεικείς αλλά λίγο πιο αργές.
Ο λόγος είναι ο εξής: Όταν ο εγκέφαλός μας λέει Πυροβόλα! υπάρχει μια αισθητή καθυστέρηση πριν τα σκάγια φτάσουν το στόχο. Η διαδικασία της σκέψης μας είναι γρήγορη, αλλά χρειάζεται λίγος χρόνος για να δώσουμε την εντολή στο δάκτυλό μας να τραβήξει τη σκανδάλη. Προσθέστε λίγο περισσότερο χρόνο που απαιτείται για την πτώση της σφύρας, την ανάφλεξη του φυσιγγίου και για να βγουν τα σκάγια απ' την κάννη. Φαίνεται ότι όλα γίνονται στιγμιαία, αλλά δεν είναι έτσι. Κατά τη διάρκεια του χρόνου που απαιτεί η διαδικασία, ο στόχος κινείται. Με τις άλλες μεθόδους προσκόπευσης, η μετακίνηση της κάννης μαζί με το στόχο βοηθά να αναπληρωθεί η καθυστέρηση ανθρώπου και μηχανισμού. Αλλά στη μπηχτή ντουφεκιά το όπλο παραμένει πρακτικά σταθερό, οπότε ο υπολογισμός της προσκόπευσης σε πλάγιο στόχο γίνεται πολύ πιο δύσκολος.
Γι' αυτό όταν ρίχνουμε τη μπηχτή πάνω στο πουλί, τα αποτελέσματα είναι συχνά λιγότερο από ικανοποιητικά. Αλλά κάποιες φορές αυτή είναι η μόνη ντουφεκιά που έχουμε, γιατί η μπηχτή είναι λίγο πιο γρήγορη, σε στόχους που δίνουν στιγμιαία μόνο ευκαιρία, από τις άλλες μεθόδους. Αν έχουμε περισσότερο χρόνο, υπάρχουν τεχνικές προσκόπευσης που συγχωρούν περισσότερο τα λάθη μας όταν πρόκειται για πουλιά που πετούν σε διασταυρούμενη πορεία σχετικά μ' εμάς, αλλά αν δεν υπάρχει ο χρόνος η μπηχτή είναι ένα απαραίτητο εργαλείο.