Το μάθημα
Ήταν μια μέρα του Δεκέμβρη που το κυνήγι ξεκίνησε οργά. Μεσημέρι. Μετά από κάνα μισάωρο ψάξιμο έχουμε καταλήξει να ακολουθούμε ένα φάντασμα, μέσα στο πουρναρό-πευκο.
Δυο φορές έχω δει το πουλί να ξεγλιστάει, ξέρετε χαμηλά και αθόρυβα σαν πεταλούδα, μπροστά από το σκύλο.
Αλλάζω τη ρύθμιση του μπίπερ, μόνο φέρμα και συνεχίζουμε το κυνήγι του φαντάσματος. Αυτή τη φορά ο σκύλος είναι στην κατηφόρα, δεξιά μου, κοντά σ' ένα χωματόδρομο και βλέπω το πουλί να σηκώνεται πάλι αθόρυβα, να κάνει ένα ημικύκλιο και να κάθεται σ' ένα πουρνάρι στ' αριστερά μου, στην ανηφόρα.
Τραβάω προς τα 'κει και μετά από δυο-τρία λεπτά, το πουλί ξανασηκώνεται, χωρίς να το ενοχλήσει κανείς, και χάνεται στην ανηφόρα.
Εν τω μεταξύ ο σκύλος πλησιάζει το πουρνάρι που σηκώθηκε η μπεκάτσα, οπότε στέκομαι και περιμένω να δω την αντίδραση του. Αυτός κάνει ένα ανέβασμα με "S" που ολοένα συγκλίνουν και μένει σε φέρμα 3-4 μέτρα απ το πουρνάρι.
"Ωραία", σκέφτομαι. "Ευκαιρία να του κάνω ένα μάθημα. Να μη μένει στις αναθυμιάσεις". Ξεκινάω αργά προς το μέρος που έφυγε το πουλί, αδιαφορώντας για τη φέρμα και προτρέποντας τον "Άντε πάμε, έφυγε". Ο σκύλος ακλόνητος. Συνεχίζω απτόητος να περπατάω και ο σκύλος... ακλόνητος! "Ρε μπας;" σκέφτομαι, ενώ έχω φτάσει στα 5-6 μέτρα απ' το πουρνάρι. Και τότε ακούγεται αυτός ο ήχος που στοιχειώνει τα όνειρα μας: "πα-πα-πα-πα-πα" και μια μπεκατσάρα σηκώνεται απ' το πουρνάρι! Μεσ' τον πανικό μου γυρνάω και ρίχνω δυο ντουφεκιές. ΑΓΗΜΑ αποχαιρετισμού... και φυσικά αρχίζει μια "επίθεση" λατρείας προς το σκύλο, "ΜΠΡΑΒΟ Τ' ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ! ΜΠΡΑΒΟ!"
Μετά από λίγο, ο σκύλος γυρνάει. Απορώ που δεν με κοιτάει με συγκαταβατικότητα... τον χαϊδεύω, του λέω γλυκόλογα και μόλις ηρεμεί κάπως του βάζω δροσερό νερό να πιει.
Σκέφτομαι, "Εδώ σίγουρα είχαμε ένα μάθημα. Αλλά δάσκαλος ήταν ο σκύλος και μαθητής εγώ!
Πίστευε πάντα το σκύλο σου. Μπορεί να μη μιλάει, αλλά λέει, πάντα, ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Όσο για τις μπεκάτσες, δάσκαλος και μαθητής τους έχουμε δώσει ραντεβού. Σύντομα...