Σύγκριση με ΜΗ ΘΗΡΕΥΣΙΜΑ είδη με τα οποία μπορεί να προκληθεί σύγχυση: Δεκαοκτούρα Streptopelia decaocto

Τρυγόνι Streptopelia turtur Δεκαοκτούρα Streptopelia decaocto

Η ΤΡΥΓΟΝΑ

Παράδοσις πανελλήνιος σχεδόν. Άμα σκοτωθή το ταίρι της δεν πίνει το νερό γάργαρο, αλλά το θολώνει πρώτα. Ωσαύτως γενική παράδοσις την οποίαν θα απαντήσετε και εις τα πεζότατα χωρία της Αττικής, ότι μένει πλέον χήρα.

Ως σύζυγος δεν είναι τύπος καλής νοικοκυράς. «Τεμπέλα σαν την Τρυγόνα» Η φωλιά της είναι ολίγα φρύγανα κακοβαλμένα απάνω στο δέντρο, ώστε με­ρικοί νατουραλισταί να λέγουν, ότι βλέπεις τον ου­ρανό ανάμεσα απ’ το νοικοκυριό της, και ότι είναι να παραξενεύεται κανείς πως δεν πέφτουν κάτω τ’ αυγά της. Μεγάλη έγνοια της όμως η δροσιά. Εννοεί να διαλέξη δέντρο που να μη την αγγίξη η ζέστη.

  • Μάνα με καλοπάντρεψες
  • και μ’ έδωκες στους κάμπους,
  • εδώ Τρυγόνες δεν λαλούν
  • κι οι Κούκοι δεν το λένε.

Αλλά μήπως λαλεί επί τέλους; Λίγη φωλιά, λίγο λάλημα, λίγο κάμπο, λίγο βουνό, λίγη ζημιά και λίγη ωφέλεια στα σπαρτά. Γερμανός φυσιολόγος εμέτρησε στη γούλα της 2500 σπόρους δηλητηριωδών φυτών.
Τουλάχιστον εκείνος ο άλλος ο χασομέρης του Λόγγου, ο Κούκος, χαίρεται την τεμπελιά του. Δεν εννοεί μισά πράγματα. Πετά τ’ αυγά του στις ξένες φω­λιές κι ας βασανίζεται ο χαμάλης λαός των άλλων πουλιÎν να του τα κλωσσέψη, να του βγάλη πουλιά, να του τα θρέψη. Αυτός θα πιάση το πουρνάρι και θα το γλεντήση. Και άμα το καύμα αψυώση, ώρα καλή, για τα κρύα τα νερά. Με λίγα φρύγανα συγυρίζεται κι αυτή, αλλά ποιος είδε αυτό το θαύμα της μητρι­κής αγωνίας και δεν έκαμε τον σταυρό του; Δια­λέγει το μέρος απόγωνο, παράστρατο, δυσκολοεύρετο από τα φίδια και τις χελώνες, αγκαθωτό, τουφωτό, με γυρλάντα χαλικιών, διά να χρησιμοποιούν τα παι­διά της τη μεγάλη ομοιότητα του χρώματός των με τα κεχρολίθια. Ο ελληνικός λαός ετραγούδησε την ανησυχίαν της αυτήν σε λαμπρούς στίχους.

  • Μια Πέρδικα συχνολαλεί
  • συχνολαλεί και λέει
  • Το πού να φτιάσω την φωλιά
  • το πού να την πλουμίσω
    να τήνε φκιάσω σε γκρεμό
  • φοβάμαι απ’ τον αέρα
  • να τήνε φκιάσω στο γιαλό
  • φοβάμαι απ’ το κύμα
  • Και πήγε και την έφκιασε
  • στου κοριτσιού τον κόρφο
  • κι επήγε ο νειος για το φιλί
  • και τη φωλιά χαλάει . . .

Το άπαντον της Πέρδικας απέναντι του εχθρού της είναι τα πόδια της. Τώρα είναι εδώ και ύστερα από δέκα λεπτά είναι στη κορυφή του Υμηττού. Γι’ αυτό το κυνήγι της θέλει πλεμόνια δυνατά, πόδια φτερά, καημό, πίκα. Ο Κρητικός λαός στα χαρίσματα του περδικοκυνηγού έβλεπε τα μεγάλα δώρα ενός εκλεκτού πολεμιστού, δώρα τα οποία οι μανάδες της Κρήτης ηύχοντο για τα παιδιά τους στο νανούρισμα των.

  • Ω χαρά στονε το γυιο,
  • τον περδικοκυνηγό.

Το κυνήγι όμως της τρυγόνας είναι η ανωτέρα κυ­νηγετική τέχνη. Το να την πάρης «μάτι» στο πέταγμά της, απαιτεί εντελώς ιδιαιτέραν άσκησιν. Ενώ η Πέρ­δικα και η Μπεκάτσα νομίζετε ότι κανονίζουν το πέταγμά των, ως να προσπαθούν να σου κάμουν τον καλύτερον στόχον, το τρυγόνι και τ’ αγριοπερίστερο είναι βάσανο του ματιού, του υπολογισμού, της σβελτωσύνης, της ψυχραιμίας. Γι’ αυτό όπως στ’ αγριοπερίστερα, λογαριάζουν τρεις τουφεκιές για κάθε κομμάτι.

Λέγουν ωσαύτως κυνηγοί εξ επαγγέλματος, ότι αν πηγαίνετε στο δÁόμο σας άοπλοι και συναντήσετε τρυ­γόνια, είναι πιθανόν να περάσετε δίπλα τους χωρίς να σαλέψουν. Αν όμως έχετε όπλον και ετοιμασθήτε να τουφεκίσετε θα φύγουν μόλις κινηθήτε ύποπτα. Λέγουν ακόμη ότι έχει φοβερά αντοχή στην πληγή. Φεύγει με το κορμί του σπαρμένο σκάγια. Οι χωρικοί ως τόσον, άγνωστον αν από ποιητικήν διάθεσιν ή από μεγάλην γνώσιν της γυναικός, μεταχειρίζονται συχνά το όνομα του πουλιού αυτού ως βαπτιστικόν.